Οι άνθρωποι που κρατούν ισορροπίες δεν είναι άθραυστοι.

Οι πιο κουρασμένοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που τρέχουν ασταμάτητα. Είναι αυτοί που στέκονται στη μέση, προσπαθώντας να κρατήσουν όρθιες γέφυρες που τρίζουν.

Είναι αυτοί που ζυγίζουν κάθε λέξη πριν την πουν, μην τυχόν και πληγώσουν.

Αυτοί που σιωπούν όταν θα έπρεπε να φωνάξουν, για να μη χαλάσουν την ηρεμία.
Αυτοί που καταπίνουν παράπονα, θυμό, απογοήτευση, γιατί βάζουν πάνω απ’ όλα την αγάπη και τη συνοχή.

Είναι αυτοί που χαμογελούν ακόμα κι όταν πονάνε, που δίνουν χωρίς να ζητάνε, που αντέχουν χωρίς να διαμαρτύρονται.
Αυτοί που τους πληγώνεις και κάνουν πως δεν κατάλαβαν, που τους προσβάλλεις και δεν ανταποδίδουν.
Που στηρίζουν τους πάντες, αλλά όταν λυγίζουν, κανείς δεν είναι εκεί να τους στηρίξει.

Κι όμως, αυτούς τους ανθρώπους τους θεωρούν δεδομένους.
Γιατί πάντα ήταν εκεί. Πάντα κρατούσαν τις ισορροπίες.

Άνοιξε τα μάτια σου… Ξύπνα.
Οι άνθρωποι που κρατούν ισορροπίες δεν είναι άθραυστοι.
Δεν είναι ανεξάντλητοι.

Φρόντισε από σήμερα να τους δεις.
Να τους εκτιμήσεις.
Να τους αγαπήσεις λίγο παραπάνω.

Γιατί αν μια μέρα σταματήσουν να κρατούν τις ισορροπίες, τότε θα καταλάβεις πόσο απαραίτητοι ήταν… αλλά ίσως να είναι αργά.

(εμπνευσμένο από κείμενο του Ε. Ελευθεριάδη)

Κρατάς μόνο ό,τι σε κάνει καλύτερο

 

Τα χρόνια που περνούν δεν φέρνουν μόνο εμπειρίες, αλλά και μια βαθύτερη κατανόηση του τι αξίζει πραγματικά.  Η ζωή, μετά από μια ορισμένη ηλικία, παίρνει μια διαφορετική μορφή.  

Δεν υπάρχει πια χώρος για άσκοπες συγκρούσεις ή εξαντλητικές εξηγήσεις. Οι προτεραιότητες αλλάζουν, η ανάγκη για αποδοχή μειώνεται και η εσωτερική γαλήνη γίνεται πιο σημαντική από τη γνώμη των άλλων. Αντί για αυτό, έρχεται μια σιωπηλή, σχεδόν αδιόρατη διαδικασία επιλογής.

Ξεκινάς να φιλτράρεις τους ανθρώπους γύρω σου, αφήνοντας μόνο εκείνους που πραγματικά έχουν θέση στη ζωή σου. Η σιωπή γίνεται συχνός συνοδοιπόρος, η απουσία κάποιες φορές μοιάζει πιο ανακουφιστική από την παρουσία. Δίνεις χρόνο μόνο σε ό,τι αποπνέει γαλήνη, σε ό,τι δεν σε εξαντλεί.

Τα πράγματα αποκαλύπτονται όπως είναι, χωρίς τις ψευδαισθήσεις που κάποτε τα περιέβαλλαν. Το πιο αληθινό, το πιο βαθύ κομμάτι του εαυτού σου το προσφέρεις πλέον μόνο σε εκείνους που ξέρουν να το αναγνωρίσουν, να το εκτιμήσουν. Μαθαίνεις την αξία της ησυχίας και, κυρίως, την αξία του να αφήνεις πίσω ό,τι δεν έχει λόγο να υπάρχει για σένα.

Η ζωή γίνεται μια συνεχής επιλογή ανάμεσα στο χρήσιμο και το περιττό. Και στο τέλος της ημέρας, καταλαβαίνεις πως ό,τι είναι άχρηστο, απλά δεν σου είναι χρήσιμο. Έτσι, απομακρύνεις ιδέες που δεν είναι πραγματοποιήσιμες, λέξεις που δεν χρειάζεται να ειπωθούν, ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, αντικείμενα που δεν κουβαλούν καμία ουσία.

Μαθαίνεις να κρατάς μόνο ό,τι σε κάνει καλύτερο. Και τελικά, αποκτάς τη σοφία της αδιαφορίας, όχι ως έλλειψη συναισθήματος, αλλά ως πράξη αυτοσεβασμού.